Li gundekî mirovek hebu. Ev mirov ji ber xuyê xwe ve hizur di mala xwe de nehiştibu. Li gund miya yekê, ya jî berxa yekê bimra vî zilamî wê rojê ne nan dixwar û nejî xew diket çavê wî.
Di gund de kûçikê du cîranan bihev bigirta wî xwe pê aciz dikir. Yek di gund de bimra şîn di mala wî de bu. Yek nexweş biketa xewê şev û dirêj li wî diherimî. Tiştek bihata serê gundiyekî wî xwe pê hêrs dikir. Welhasil ne hizur ji xwe re û ne ji, ji malîyê xwe re hiştibu.
Pîreka wî lê dinêre ev rewş awa naçe, gazî dikê jê re dibêje: