Eybe, Şerme, Fedî ye..

Ez li hinek însanan dinêrim serê sibê heya êvarê di nav karê xelkê de ne. Li ser qompîtura xwe rudinên, çaya xwe ya germ vedixwin û li ser paldanên xwe yên nerm karê ku ne karê wane tînin rojevê.

Wek mirovên ku psîkolojîya wan xerab buye, bawer dikin ku bi hemu tiştê rast û dirûst ew dizanin, her yek xwe di navenda dinyayê de dibînin, pozê wan bilind û mû ji bivîla wan nayê kişandin. Li gorî wan analîzên herî grîng û şîroveyên pir bi wate karê wan e. Li gor qenaeta wan Ew difikirin û xelk jî dikin. Lê mixabin nakokîya herî mezin jî ewe ku haya tu kesi ji wan tune û xwe bi xwe dibin zava û bûk.

Şîn û Tazîyên Kurdan

İnsan roj bi roj ber bi mirinê ve diçe. Her hilma ku em digrin û her gavên ku em davêjin me nêzîkê mirinê dike. Ev heqîqet e. Ji vê heqîqetê rev ne mumkun e.

Xwedê Teala di kitêba xwe de wuha qala vê heqîqetê dike:

“Her nefs wê mirinê tam bike. Em we bi başî û nebaşiyê îmtîhan dikin. Hûnê bal bi me de bêne vegerendin.” (Enbîya; 35)

Ji mirinê rev ne mimkune. Pêxemberên xwedê, însanên Salih, teva ev tişt tam kirin:

“Me di berî te de, tu merivek nekiriye nemir. Gelo qey tu bimrî wê ew baqî bimînin?” (Enbîya; 34)